pool view

.

Η κεντρική μας ιδέα βασίστηκε στην εξερεύνση του τόπου και στις σύγχρονες ανάγκες ενός κτιρίου που βασίζεται στις έντονες σύντομες αναμνήσεις. Η έλλειψη άπλετης θέας προς τη θάλασσα μας οδήγησε σε ένα κτίριο εσωστρεφές με την έννοια το ενδιαφέρον να δημιουργηθεί εσωτερικά και να δημιουργήσουμε εσωτερικές θεάσεις σημαντικές τόσο όσο η περιορισμένη θέα προς τη θάλασσα να γίνει πλεονέκτημα από μειονέκτημα, και όσο ψηλό μας επέτρεπαν οι κανονισμοί. Η εσωτερική αυλή είναι ο πυρήνας του κτιρίου και η πισίνα και οι χώροι γύρω από αυτή γίνεται ο χώρος όπου θα διαδραματίζεται η καθημερινή υπέρβαση «εσωκλείοντας την θαλάσσια αύρα και διαχέoντας την ηχώ», όπως αναφέρει για την ελληνική αρχιτεκτονική ο Alberto Savinio.
Η πλατεία- αυλή ανακαλύπτεται όπως στα μοναστήρια μόνο εισέρχοντας στο εσωτερικό του ξενοδοχείου. Οι εξωτερικές όψεις βορεινή και ανατολική είναι σχεδόν τυφλές με επάλληλα επίπεδα από τοίχους που προστατεύουν την κρυμμένη αυλή. Προς το βουνό δυτικά η αυλή είναι ανοιχτή καθώς η θέα του βράχου μοιάζει σαν να είναι κομμάτι – τείχος του κτιρίου.

Το κτίριο έχει σχεδιασθεί σαν μία ελεύθερη καμπύλη στο χώρο ακολουθώντας την καμπυλότητα των μορφών της Μυκόνου είτε φυσικές είναι αυτές είτε τεχνητές ανθρώπινες κατασκευές. Ο όροφος σε εσοχή δημιουργεί ένα δεύτερο δήμοσιο δρόμο προς την αυλή που προσθέτει στην θεατρικότητα του όλου χώρου ενώ από την πλευρά της θάλασσας σε εσοχή πάλι δημιουργεί υπαίθριους στεγασμένους χώρους τόσο απαραίτητους για το Ελληνικό κλίμα. Στο ισόγειο τα δωμάτια ανοίγουν σχεδόν άμεσα στην αυλή δημιουργώντας μία σχέση ιδιωτικού χώρου και δημόσιου σχεδόν ταυτόσημη με τις γειτονιές της “Χώρας». Στην νότια πλευρά ένα μείγμα ημιυπάιθριου χώρου και υπαίθριου στεγασμένου δημιουργεί τις συνθήκες μεγαλύτερης ιδιωτικότητας και απομόνωσης.

Η κεντρική αυλή είναι το κυρίαρχο αρχιτεκτονικό στοιχείο, τόσο στη λειτουργία του ξενοδοχείου, όσο και μορφολογικά. Έχει επιλεχθεί η απρόσκοπτη θέαση της πισίνας και η αντιμετώπιση του εδάφους με τέτοιο τρόπο ώστε να δημιουργείται μια θεατρική σχεδόν σχέση. Οι πορείες του ορόφου, αλλά και του ισογείου ως προς την είσοδο- έξοδο, αλλά και ως προς τις άλλες λειτουργικές χρήσεις του ξενοδοχείου έχουν γίνει με τέτοιο τρόπο ώστε να εντείνουμε την θεατρικότητα του συνόλου, να αναδείξουμε τη ροηκότητα των κινήσεων και των επιλογών.
Η μορφολογία των κτιρίων υπακούει στην κεντρική ιδέα του εξωτερικού καμπύλου τοίχου με την εσωτερική αυλή, αλλά και στις λειτουργικές ανάγκες ενός σύγχρονου ξενοδοχείου που τόσο η κοινή ζωή είναι σημαντική, αλλά και η ιδιωτικότητα πρέπει να προστατεύεται. Με γνώμονα πάντα τα στοιχεία που περιγράψαμε της Μυκονιάτικης παραδοσιακής αρχιτεκτονικής έγινε μια προσπάθεια να την ξανασκεφτούμε, μεταερμηνεύοντας στοιχεία της σε σύγχρονη αρχιτεκτονική. Ελπίζουμε να γίνεται εμφανής αυτή η διάθεση διαλόγου με τον τόπο και τον πολιτισμό του, αλλά και η πρόθεση να χτίσουμε για την εποχή μας.